Çocukluk Travmaları

ALIŞVERİSDANİSMANİ Reyhanın geçen gün yayınladığı  "Tarkan benim Burak Kut senin"  yazısından sonra   çocukluk anıları ve hatta travmalarının aslında hayatımızı ömür boyu nasıl da etkilediği konusunda düşündüm. Çocukluk anılarımdan bir tanesi geldi sonra aklıma...

   Benim çocukluğumda video kasetçiler vardı, Kadınlar toplanır Ceylan'ın, Küçük Emrah'ın kasetlerini alıp, izlerlerdi, Ah benim annemde o teyzelerin arasına katılmış olacak ki, Oturmuş çoluk çocuk Filmleri izliyoruz.

   Ayıp sahnelerde " sen kapat bakayım gözünü" dediklerinde parmak arasından bakardık, Niye bakmayacakmışım ki, Ben de sizin gibi Ceylan'ın annesini kaybettiği, "Anneeeee..." diye bağırdığı sahne de hüngür hüngür ağlamadım mı, ağladım, o zaman benim de hakkım var artık hepsini izlemeye.

   Artık o öksüz yetim kalan çocuklardan nasıl etkilendiysem filmlerde, evimizde bulunan plaklardan biri Muazzez Abacı (sarısın kötü kadın, üvey anne) , diğeri Gülden Karaböcek (esmer, acının sillesini yemiş gerçek anne)  evcilik oyunlarımın karakterleriydi kapaklarındaki resimler...

Şimdi psikoloğa gitsem çocukluğuma insek ve bunu anlatsam doktor beni kimbilir hangi kategoride değerlendirir artık. Ceylan ve Küçük Emrah'tan önce ve sonra diye bir nesil yetiştik biz.

İstediğin kadar şimdi caz, blues, klasik müzik dinle, o minicik beyninle ezberlediğin  emrah şarkısı çıkıyor mu aklından hiç.

Ben yetim ben yetim ben yetim vay

Ben öksüz ben öksüz ben yetim vay

Binmişsen binmişsen dert atına

Yavaş get yavaş get ben yetim vay

Vay ki ne vay, Hadi tutmayın beni Tecavüzcü Çoşkun gelip gazozuma İlaç atmadan gideyim ben.